We zijn inmiddels alweer een aantal jaren verder ten opzichte van Dawn of the Planet of the Apes en Caesar doet er veel aan om het conflict met de mensen te vermijden dat ontstaan is door Koba. Samen met de andere apen leiden ze een teruggetrokken bestaan, omdat hij anders gedwongen is om te vechten voor zijn soortgenoten. De kolonel weet hem echter te vinden en door middel van een laffe aanval wordt Caesar gedwongen terug te vechten, maar waar ligt de grens die wraak nog rechtvaardig maakt?
War for the Planet of the Apes is het laatste deel van een trilogie waarin Andy Serkis Caesar gestalte gaf. In dit deel breekt de pleuris uit omdat de mensen nog steeds geen tolerantie op kunnen brengen voor de inmiddels misschien wel slimmere apen. Daarbij komt dat er een virus lijkt rond te gaan waardoor mensen hun vermogen om te praten verliezen. Met dat gegeven zouden de apen wel eens de dominante levensvorm kunnen worden en laat dat nu net een angst zijn van de mensen. De oorlog waar de titel dan ook van spreekt is veel meer een intelligente oorlog dan daadwerkelijk doorspekt met explosies.
Wat altijd een apart dingetje is geweest is dat niet alle apen hebben geleerd te praten. Daarbij lijkt Caesar soms ogen in zijn achterhoofd te hebben, want gebarentaal snapt hij zelfs wanneer hij er met zijn rug naartoe staat. Dat is echter een detail dat misschien wel opvalt, maar waar je al vrij snel niet echt meer op let. De mimiek van de verschillende apen is waanzinnig en is ieder deel weer beter geworden. Andy Serkis heeft daar een flinke hand in gehad. Sinds hij in Lord of the Rings Gollum gestalte gaf, is hij een veel geziene gast wanneer het om motion capturing gaat.
Matt Reeves regisseert War for the Planet of the Apes met een zeer subtiele hand. Het is namelijk verschrikkelijk makkelijk om af te sluiten met een big bang, zeker wanneer je titel het woord War bevat. In plaats daarvan kiest hij ervoor om de oorlogsscènes ingetogen te houden. Geen bombastische explosies continue, maar een oorlog die zich op een ander level afspeelt. Wel krijgt Caesar nu eindelijk een reden om eens compleet door te slaan. Hierdoor krijgt Caesar zelfs een soort interne oorlog in zijn hoofd. Aan de ene vraagt hij zich af waar hij in vredesnaam mee bezig is, want lijkt hij niet verschrikkelijk veel op Koba in zijn gedrag, maar aan de andere kant deert het hem totaal niet.
Het acteerwerk is bij de apen natuurlijk wat lastiger te zien, al is het uiteraard wel goed te zien wat Andy Serkis’ bijdrage is aan het personage Caesar. We hebben echter natuurlijk ook nog wat andere rollen die iets makkelijker te beoordelen zijn. Woody Harrelson als de kolonel bijvoorbeeld. Zijn spel is zo overtuigend dat je de verschillende dilemma’s die hij beleeft ook daadwerkelijk voelt. Dat valt ook te zeggen over het overige acteerwerk. Er wordt op een bijzonder hoog niveau gespeeld, wat de film een geweldige diepgang geeft.
In plaats van een laatste deel dat de voorgaande delen het liefst in de schaduw laat staan, is War for the Planet of the Apes een film dat geen moment laat blijken dat het zijn voorgangers wil overtreffen. Matt Reeves kiest er juist voor om de voorgaande films te completeren. Hierdoor heeft Caesar als personage een complete range aan emoties over de drie films, passen de films ook beter bij de oudere reeks films en zijn de eerste twee delen zelf ook verbeterd. Simpelweg omdat het verhaal rond is.