Alice Klieg heeft een moeilijk leven: ze kampt met borderline waarvoor ze verplicht therapie moet volgen en medicijnen voor moet slikken, ze heeft een enorme obsessie met talkshows en Oprah Winfrey in het bijzonder, en eigenlijk heeft ze maar één goede vriendin. Ineens staat haar leven op z’n kop als ze 87 miljoen dollar wint in een loterij. Ze besluit dat het tijd is om een nieuw leven te beginnen, een leven waarin ze haar eigen talkshow heeft. Ze is alleen niet de makkelijkste om mee te werken.
Er zijn wel eerder films gemaakt waarin een persoonlijkheidsstoornis als borderline centraal staat, zoals het goed ontvangen Silver Linings Playbook in 2012. Welcome to Me is daar echter helemaal niet mee te vergelijken, want de stoornis wordt op een compleet andere manier benaderd. Het is misschien belangrijk om te weten dat de regie op naam staat van Shira Piven, die voornamelijk bekend is van komedies als Step Brothers (2008) en Anchorman (2004). Om van dergelijke luchtige, flauwe films over te stappen naar een vrij gevoelig thema is een gewaagde gok, en dat merk je als je de film kijkt.
Aan Kristen Wiig als Alice ligt het niet. Ze weet zich de rol van de sociaal onaangepaste en lichtelijk egocentrische lottowinnares goed aan te meten. Als ze eenmaal de talkshow runt speelt Wiig een vrouw met een persoonlijkheidsstoornis, die een rol speelt in een talkshow. Dergelijk dubbel acteerwerk doet niet iedereen haar zo goed na. Er zijn echter wel wat kanttekeningen te plaatsen bij de vormgeving van haar karakter, want hoewel borderline vaak geassocieerd wordt met egocentrisme – wat we duidelijk zien in de film – heeft Alice ook sterke kenmerken van het syndroom van Asperger, wat toch een compleet andere stoornis is.
Het grote probleem met Welcome to Me is het verhaal zelf. De premisse is leuk bedacht maar de uitwerking daarvan is gewoonweg slordig. Al in de eerste minuten wint ze de loterij en papt ze aan met een presentator van een Tell Sell-achtig programma die ‘teveel liefde geeft’ maar te weinig geld heeft. Daar wordt binnen een paar minuten besloten dat zij haar programma gaan hosten, uiteraard tegen een flinke smak geld. Vanaf dat moment bestaat de film eigenlijk alleen maar uit de productie van de show. Er mist een duidelijke spanningsopbouw en de bijrollen zijn zo vlak als een Engels gazon. Er wordt nog geprobeerd om een mogelijk liefdesverhaal op te bouwen met de presentator (Wes Bentley), maar het egocentrische karakter van Alice houdt elke vorm van spanning af. Aan de andere kant weerspiegelt deze rafelige vormgeving van het verhaal wel Alice’s situatie: zonder medicatie is ze volledig stuurloos, kan ze emoties niet uit elkaar houden en handelt ze impulsief. Je zou kunnen zeggen dat de sfeer die in de film wordt neergezet de stoornis goed weergeeft, maar als film an sich schort er een hoop aan.
Het is goed voor te stellen hoe het publiek van Welcome to Me uit twee kampen bestaat. Als je zelf borderline hebt of iemand goed kent met deze stoornis, dan zal je de film waarschijnlijk meer kunnen waarderen, juist vanwege zijn chaotische, koersloze karakter. Denk je echter een eenvoudige zwarte komedie te kunnen zien, dan kom je van de koude kermis thuis. Als komedie is het gewoon niet duidelijk of het satire is, beledigend voor personen met borderline of gewoon volkomen onzin die we kennen uit de Will Ferrell-films die de regisseur eerder heeft gemaakt. Sommige stukken zijn grappig, sommige delen zijn pijnlijk en soms is het bijna deprimerend. Je zou er bijna een handleiding bij nodig hebben om te begrijpen waar Piven naartoe wilde met Welcome to Me en dat is toch echt niet de bedoeling bij films.
Los van de persoonlijkheidsstoornis gaat Welcome to Me ook over geld en de vraag of het je gelukkig maakt – een retorische vraag natuurlijk. Alice heeft de grootste lol met haar talkshow, maar heeft niet door hoe men haar steeds anders gaat zien, tot op het punt dat ze haar helemaal niet meer willen zien. Dit verwacht je natuurlijk ook bij een protagonist zonder persoonlijkheidsstoornis, maar juist de combinatie tussen het winnen van de jackpot en het kampen met je eigen persoonlijkheid zorgt voor een interessant uitgangspunt voor een film. Het is daarom extra jammer dat er niet meer aandacht is besteed aan structuur in het verhaal en uitdieping van de bijrollen. Wiig kan die ruimte helaas niet in haar eentje opvullen.
