Recensie: Wonder Woman

De amazones zijn een groep supergoed getrainde krijgers die wonen op een prachtig eiland. Dat eiland is voor de buitenwereld verstopt achter een dikke laag mist. Prinses van de amazones, Diana, is echter niet zoals de anderen: ze is door de God Zeus tot leven gewekt en bezit speciale krachten. Op een dag komt er een vliegtuig door de mist heen en crasht vlakbij het eiland. Diana redt de Amerikaanse piloot Steve, maar hij wordt achtervolgd door de Duitsers, die niet veel later ten tonele verschijnen. Een gevecht tussen de amazones en de Duitsers volgt, waarna de amazones leren dat er een grote oorlog gaande is in de mensenwereld.

Diana is er van overtuigd dat ze de oorlog kan stoppen en besluit daarom samen met Steve terug te keren naar het front om de strijdt aan te gaan. De vraag is echter of Diana wel opgewassen is tegen de gruwelijkheden die deze oorlog kent en de mensen die heel anders zijn dan ze gewend is. Vooral deze kennismaking met de mensen zorgt ervoor dat de film zeer vermakelijk en af en toe erg komisch begint. Naarmate de film vordert wordt deze echter steeds serieuzer, dramatischer en actievoller. Natuurlijk komen de nodige goed getimede grappen nog wel voorbij, maar de nadruk wordt toch meer gelegd op de oorlog en de gevechten.

Warner Bros. heeft met hun DC Extended Universe tot nu toe nog niet echt succes weten te boeken en heeft behoorlijk wat te verduren gehad van de critici de afgelopen jaren. Ze doen erg hun best om op te boxen tegen de successen van de Marvel-films, maar tot nu toe wilde dat niet echt lukken. Gelukkig lijken ze nu met Wonder Woman, tegen alle verwachtingen in, dan toch eindelijk een echt goede film neer te zetten. En dat met een vrouw in de hoofdrol, iets dat Marvel nog niet voor elkaar heeft weten te krijgen. De meeste feministen juichen de film dan ook toe, al zijn de amazones wel stuk voor stuk superknap, met extreem korte rokjes aan en vechten ze op laarzen met hakken.

Naast een vrouw in de hoofdrol werd de film ook nog geregisseerd door een vrouw. Patty Jenkins wilde al jaren een film maken van haar jeugdheldin Wonder Woman en uiteindelijk kreeg ze dit dus voor elkaar. Ze werd hiermee de eerste vrouw die een superheldenfilm regisseerde en ze bewijst direct dat ze hier prima toe in staat is. Gelukkig was ze echter niet verantwoordelijk voor de casting, want in een interview vertelde ze dat ze nooit voor Gal Gadot gekozen zou hebben. Ondertussen is ze echter helemaal om, want Gal Gadot heeft meer dan bewezen dat ze uitermate geschikt is voor de rol van Wonder Woman. Ze zet een prima overtuigende perfomance neer.

Tegenspeler van Gal Gadot is Chris Pine, die ook geen onverdienstelijk werk levert. Samen vormen ze een goed team en de chemie die te zien is tussen de twee is zeker een pluspunt voor de film. Ook de andere spelers dragen stuk voor stuk iets bij met een komische, actievolle of kwaadaardige rol. En rollen die zijn er genoeg in deze film. Een oplettende kijker zal zelfs Doutzen Kroes nog even voorbij zien flitsen. Toch is en blijft de hoofdpersoon natuurlijk Wonder Woman, een superheld die verassend positief en misschien zelfs wat naïef is, maar die iedereens hart weet te stelen.

Wat Wonder Woman ook een fijne film maakt om te kijken is het feit dat er niet voortdurend naar andere films verwezen wordt. De film is een op zichzelf staand verhaal zonder de voortdurende hints naar andere superhelden die we tegenwoordig in bijna elke film tegenkomen. Daarnaast worden er ook niet voortduren maar mensen door gebouwen heen gegooid of een complete stad vernietigd. Natuurlijk sneuvelen de nodige personen en objecten, maar de meeste gevechten lijken vooral op een mooie actievolle dans waarbij Gal Gadot de hoofdrol speelt en door de lucht heen tolt. Met precies de juiste portie actie, humor, drama en superhelden is Wonder Woman uiteindelijk een zeer vermakelijke film geworden.