Duizelingwekkende Double Features: ‘Men’ & ‘The Green Man’

Een avondje met visueel vermaak kun je heel makkelijk uit de losse pols plannen. Maar waarom zou je de films die je jezelf gaat voorschotelen niet uitzoeken op een bepaalde connectie die ze hebben? Die kan in de titels zitten, door thema’s bepaald worden, dezelfde locaties bevatten en ga zo maar door. De overeenkomsten zijn minstens zo interessant als de contrasten. Soms zijn ze overduidelijk, vaak ook heel subtiel. Ze geven je hoe dan ook te allen tijde een handig kader! PlayWatchRead helpt je graag op weg met de rubriek Duizelingwekkende Double Features. Hoe goed gaan Men & The Green Man samen?

De titels die in dit artikel besproken worden, kunnen ogenschijnlijk niet verder uit elkaar liggen. Ja, ze zijn allebei Brits en in ieder staat het woord ‘Man’ al dan niet in meervoud op de poster, maar daar houdt het wel zo’n beetje op. Of toch niet? Eens even kijken…

Men

Het is aan te bevelen om met Men (2022) te beginnen, aangezien die overduidelijk het zwaarst te verhapstukken is van de twee. Deze sinistere vertelling valt onder de noemer folklore horror, dus sluit die gordijnen, dim die lampen en zet je schrap!

Men van schrijver/regisseur Alex Garland – tevens verantwoordelijk voor Ex Machina (2014) en Annihilation (2018) – is het verhaal van Harper Marlowe (Jessie Buckley), die vanuit de drukke stad het rustieke Herefordshire opzoekt om tot zichzelf te komen na het traumatische overlijden van haar echtgenoot. Ze krijgt een rondleiding door haar pittoreske vakantiehuis van Geoffrey (Rory Kinnear), de goedwillige maar sociaal… karakteristieke eigenaar, zullen we maar zeggen. Langzaamaan wordt via flashbacks en telefoongesprekken met Riley, Harper’s beste vriendin, uit de doeken gedaan wat er allemaal aan de dood van haar man voorafging. Haar verblijf op het platteland wekt al gauw de indruk dat alle mannen die ze tegenkomt hetzelfde zijn. Ze veranderen de oase van rust langzaam maar zeker in een gruwelijke nachtmerrie.

The Green Man

Ben je de eerste film van de avond – of middag, kan ook – goed doorgekomen? Mooi zo! Laat Men maar even bezinken, schenk nog even een drankje in en pak er wat lekkers bij. Laat je vervolgens meevoeren door The Green Man (regie: Robert Day, 1956). Wees maar gerust, dit wordt een véél rustiger ritje. In zwart-wit zelfs, ondanks wat de kleurrijke titel doet vermoeden.

In deze zwarte – kijk, daar heb je ’t al – komedie maken we eerst kennis met Harry Hawkins (Alastair Sim), een huurmoordenaar die maar wat trots is op zijn prestaties. We volgen hem in zijn voorbereidingen om de wereld te ontdoen van parlementslid Sir Gregory Upshott, op last van diens politieke tegenstanders. Maar ondanks zijn kunde lijkt het nogal een monsterklus te worden om in zijn opzet te slagen. De secretaresse van Upshott krijgt lucht van zijn plannen en moet daarom worden uitgeschakeld. Vervolgens komt de stuntelige jonge huis-aan-huis verkoper William Blake (George Cole) haar weer op het spoor en schakelt de hulp in van Ann (Jill Adams), die met haar verloofde net naast Hawkins is komen wonen. Ze weten dat ze een moord moeten voorkomen en waar die plaats zal vinden, hoewel ze geen idee hebben hoe slachtoffer dan wel dader eruitzien.

Verdere glansrollen zijn weggelegd voor Colin Gordon als Ann’s verloofde Reginald Willoughby-Cruft en Terry-Thomas als hotelgast Charles Boughtflower.

Connecting the dots

De talrijke verschillen tussen deze films maken ze gezamenlijk zo geschikt als double feature. Na de emotionele en grimmige vertelling van Men krijg je met The Green Man als kijker de rust die Harper in de eerste helft van je avond niet gegund wordt. Bovendien is zij de kijker in haar sombere relaas aanvankelijk een stap voor, omdat we langzaam maar zeker haar achtergrond leren kennen.

Hoe anders is dat in The Green Man, waarin het voor ons klip en klaar is hoe de vork in de steel zit, maar de hoofdpersonages zich moeten beroepen op zowel scherpzinnigheid als giswerk. Het resultaat is geen zenuwslopende thriller, maar houdt je wel bezig. De uitnodiging om middels het indrukwekkende Men een kijkje te nemen in het leven van Harper is er eentje die je liever afslaat, zeker omdat de kwellingen die haar ten deel vallen alleen maar erger worden. Het hoe en waarom blijft tot op het laatst toe gissen en zelfs dan kun je met vraagtekens blijven zitten. Desalniettemin heeft de film wel degelijk een slot; hoe bevredigend dat einde is, hangt van de kijker af.

Nog zo’n fijn contrast: in Men volg je één persoon die zichzelf bewust isoleert. The Green Man biedt ons de kans om getuige te zijn van Hawkins’ verwoede pogingen om zijn opdracht te voltooien, maar ook van William en Ann in hun missie om diezelfde moordaanslag te verijdelen. De chemie tussen de personages van George Cole en Jill Adams is fenomenaal, wat van deze komedie een waar feest maakt!

Maar waar de films echt bij elkaar komen? Nou, één sinister figuur dat Harper maar niet met rust kan laten is een verwijzing naar de mythologische groene man – of saterkop – die symbool staat voor de cyclus van de seizoenen. Deze illustere verschijning is met zijn gebladerde gezicht vooral te vinden als ornament op kerken en poorten. Dus de connectie zit hem in groene mannetjes – alleen komen ze niet uit de ruimte.

Veel kijkplezier!

Hopelijk zijn deze twee titels voor jou een bron voor een gedenkwaardige filmavond. Laat het ons weten in de comments! Op moment van schrijven staat Men op Prime Video. Voor The Green Man verwijzen we je door naar Netflix.