Na The Shawshank Redemption, maakte regisseur Frank Darabont ook van The Green Mile een film. Beide verhalen zijn van Stephen King, en ook al zijn er altijd mensen die kritisch zijn over boekverfilmingen, beide films waren een groot succes en staan bij menig filmliefhebber in de top 10. The Green Mile is dé verfilming van een Stephen King verhaal die in verhouding het meeste geld in het laatje bracht (290 miljoen dollar tegenover een budget van 60 miljoen), en niet The Shining, zoals sommigen misschien zouden denken (46.2 miljoen dollar tegenover een budget van 19 miljoen). De film werd ook genomineerd voor vier Academy Awards, waaronder Best Picture en Best Supporting Actor voor Michael Clarke Duncan, die overigens daadwerkelijk niet zo lang was als hij in de film lijkt. De hoofdrol is weggelegd voor Tom Hanks (Forrest Gump, Castaway) als supervisor Paul Edgecomb, en ook David Morse als cipier komt je wellicht bekend voor. (The Hurt Locker, World War Z, House.)
Cast via connecties
Stephen King had eerder al aangegeven dat Tom Hanks hem de geschikte acteur leek voor deze rol. Ook zou hij de oudere versie van Edgecomb spelen, maar helaas waren Hanks’ jonge looks te sterk om met make-up te camoufleren en nam Dabbs Greer de rol op zich. Hanks en Darabont hadden elkaar al voor het uitkomen van het boek The Green Mile ontmoet op een Academy Awards evenement.
Michael Clarke Duncan is via Bruce Willis in deze verfilming terecht gekomen. De twee werkten eerder samen voor de film Armageddon, en Willis introduceerde Duncan naderhand bij Darabont omdat Willis Duncan wel geschikt vond voor de rol. Gezien het postuur van dit personage zou het aanbod aan geschikte acteurs al kleiner zijn, en dat Duncan de beste acteur was voor deze rol bleek wel uit de Academy Award en Golden Globe nominaties die hij later ontving. The Green Mile betekende dan ook de doorbraak voor Duncan, die helaas al op 54-jarige leeftijd onverwacht overleed.
Death Row
De laatste tijd wordt er regelmatig gesproken over ‘vitale beroepen’, en mensen die nodig zijn om de maatschappij draaiende te houden. Wellicht hadden we Paul Edgecomb uit de film en zijn collega’s ook onder die groep kunnen scharen. Edgecomb is in The Green Mile de supervisor van de cipiers van de dodencellen in een Amerikaanse gevangenis. Maar we zien in deze film dat Edgecomb veel meer deed dan alleen de orde bewaken, vooral toen gevangene John Coffey naar ’the green mile’ kwam.
They usually call death row the Last Mile, but we called ours the Green Mile because the floor was the color of faded limes. We had the electric chair then, Old Sparky we called it. I’ve lived a lot of years, but 1935 takes the prize. That was the year I had the worst urinary infection of my life. That was also the year of John Coffey and the two dead girls.
Coffey bleek een geval apart te zijn, en had iets bovennatuurlijks. Zo hielp hij Edgecomb van zijn urine-infectie af, blies hij een muis nieuw leven in en zag dingen die de lokale rechercheurs na weken onderzoek nog niet wisten. Daarnaast moest Edgecomb om zien te gaan met de nieuwe heethoofdige cipier Percy Wetmore, die via connecties die baan had gekregen, maar eigenlijk niet thuishoorde op de afdeling. Het zorgde voor treiterijen over en weer, waarbij Coffey soms te hulp moest schieten. Al met al was het een stressvol jaar voor Edgecomb, waar hij – mét muis – geëmotioneerd op terugkijkt. Verdere toelichting over het verhaal is hopelijk niet nodig, en als dat wel zo is, gebruik je vrije tijd dan absoluut om deze film (nog) eens te kijken. De film duurt ongeveer drie uur, maar die tijd is absoluut verdiend, mede door de emotionele lading, de zware boodschap voor Edgecomb en simpelweg het prachtige verhaal. (Ook Tom Hanks verdedigde overigens de lange speelduur vol overtuiging.) En: de film is beschikbaar op Netflix! (En mocht je je afvragen hoe de muis, Mr. Jingles, zo goed al die trucjes kende: tijdens de film zijn meer dan 15 getrainde muizen gebruikt om de beelden te maken. Ze werden gelokt met eten en voerden zo hun ‘acteerwerk’ uit.)
