Vandaag is het alweer tijd voor het derde onderwerp in de Ik ben ’t zat-rubriek. Dit keer wil ik het graag hebben over de vele slechte horrorfilms die de afgelopen jaren op het witte doek zijn verschenen, maar niet voordat ik een bruggetje heb gemaakt met vorige week. Toen had ik het namelijk over trailers en nam daar als voorbeeld de komische horrorfilm The Visit. Ondanks dat dit absoluut geen enge film is, kon ik die toch heel erg waarderen. Iets wat ik de laatste tijd eigenlijk niet meer kan zeggen over de meeste horrorfilms.
Als je niet zo van het griezelen bent, dan heb je het misschien niet zo in de gaten, maar als je veel films kijkt uit het horrorgenre begint het behoorlijk te irriteren dat de ene naar de andere film zo ontzettend tegenvalt. Mijn frustratie bereikte een week of zes geleden een hoogtepunt toen ik met goede hoop naar de bioscoop ging om Sinister 2 te kijken. Helaas, het bleek wéér een slappe film te zijn die je eigenlijk geen vervolg mag noemen op de eerste verrassend goede Sinister-film. Tot mijn grote spijt lag ook de film Ouija nog thuis op mij te wachten om beoordeeld te worden. Ook die film zorgde vorig jaar al voor een grote telleurstelling. Ik heb me er toen met pijn en moeite doorheen geworsteld, maar moest de film nog een keer kijken om een recensie te kunnen schrijven.
Nou zijn normaal gesproken twee slechte films niet direct een ramp, maar het begint er wel één te worden als inmiddels elke film in dit genre om geesten of demonen draait. Om eens een paar voorbeelden te noemen: The Woman in Black 2: Angel of Death (2014), Annabelle (2014), Jessabelle (2014), De Poel (2014), Devil’s Due (2014), Paranormal Activity: The Marked Ones (2014). En zo kun je dus nog wel even doorgaan. Waarschijnlijk ben je de helft alweer vergeten als je ze hebt gezien, want ze zijn stuk voor stuk slecht en nietszeggend. Dit jaar hadden we onder andere de Poltergeist-remake en The Gallows, die ook niets verfrissends deden met het genre. Waarom staat er niet een keer een regisseur op die deze tak van films weer nieuw leven in blaast? Telkens maar weer films die gaan over geesten en demonen, blijkbaar is dat een goede melkkoe.
Ik heb voor mezelf wel een verklaring bedacht waarom deze films nog steeds gemaakt worden, namelijk: geld. Als je kijkt naar wat bijvoorbeeld Annabelle heeft opgebracht, schrik je gewoon van het cijfer. Het budget was namelijk 35 miljoen dollar, maar bracht meer dan het zevenvoudige op. Ongelofelijk dat er wereldwijd 255 miljoen dollar is binnen geharkt met zo’n ondermaatse film. Ook het Ouija-gedrocht wist het budget van 28 miljoen dollar om te zetten in 103 miljoen dollar aan opbrengst. Nog ééntje dan: de Paranormal Activity spin-off wist 86 miljoen dollar binnen te halen, wat meer dan een verdriedubbeling is van de 27 miljoen dollar die de film heeft gekost. Het doet mij dan bijna verdriet om te zien dat een van mijn favoriete horrorfilms – The Collector uit 2009 – zelfs een verlies maakte van vier miljoen en maar een budget had van 13 miljoen dollar. (De opbrengsten en budgetten zijn terug te vinden op boxoffice.com)
Verrassend is het eigenlijk niet dat mensen op deze kassaspekkende horrorfilms blijven afkomen en ik ben mij ervan bewust dat ik mezelf daar ook schuldig aan maak. Maar achter mijn bioscoopbezoek ligt een andere reden dan de gemiddelde bioscoopbezoeker. Volgens mij zijn het vooral de mensen die helemaal niet van het horrorgenre houden die zo’n film gaan zien en het vervolgens “doodeng” vinden omdat de film vol jump scares zit. Telkens als er ineens iets of iemand in beeld verschijnt en de volumeknop voluit gedraaid wordt, hoor je mensen gewoon gillen en voel je de bioscoopstoel letterlijk bewegen omdat iemand omhoogschoot van de schrik. Ik word er al lang niet meer warm of koud van en erger me dan alleen nog maar aan die achterlijke schrikmomenten.
Maar waarom doen de geesten- en demonenfilms het dan toch zo goed? Ik denk omdat dat iets is waar wij in het echte leven nog het meest bang voor zijn omdat het iets onbekends en ongrijpbaars is. Wie heeft weleens niet overwogen om met het geestenbord te spelen, maar was toch te bang? Door de jaren heen waren er steeds verschillende soorten horrorfilms die de overhand hadden. Bijvoorbeeld in de eerste helft van de vorige eeuw had je voornamelijk monsters en vampiers die de kijker deed rillen van angst. Het is misschien nog maar een kwestie van tijd voordat er een dokter Frankenstein opstaat die iemand weer tot leven brengt, en aan de andere kant geloven we allang niet meer in het bestaan van vleermuismannen met scherpe hoektanden. De jaren ’80 en ’90 werden voornamelijk gedomineerd door het genre van de slashers, maar anno 2015 is het toch volkomen ongeloofwaardig dat een seriemoordenaar op die manier te werk kan gaan?
Vorige decennia hebben nog een periode gehad dat de martelfilms, met name de Saw-reeks, erg in trek was, maar helaas zijn het nu vooral de geesten en demonen die het witte doek vervuilen met hun aanwezigheid. Voor mijn gevoel duurt die periode nu al veel te lang, maar zolang al die nutteloze films het zo goed blijven doen in de BoxOffice zullen de grote filmbazen vast niet besluiten dat het tijd is voor een originele en goede horrorfilm. Om met iets heel origineels te komen zal vast niet makkelijk zijn, want we hebben door de jaren al zoveel gezien, maar afwijken van het standaard geestenstramien zou ook al geweldig zijn.
Misschien wordt het tijd om over te stappen naar een ander genre in plaats van mezelf maar te blijven kwellen met elke keer weer dezelfde horror-meuk. Telkens weer had ik toch nog ergens een beetje hoop dat een film goed zou zijn, maar voorlopig vrees ik bij voorbaat al dat een horrorproductie verschrikkelijk slecht is, dan kan het alleen maar mee vallen. Denk jij er ook zo over? Laat dan een reactie achter onder het artikel of op Facebook onder de link. Dat was het dan voor deze week, maar volgende week is er natuurlijk gewoon weer een nieuwe Ik ben ’t zat!
