Slechte trailers – Ik ben ’t zat! #2

In de eerste Ik ben ’t zat! van afgelopen week heb ik het gehad over klagende bioscoopbezoekers. Vandaag is het tijd voor een heel ander onderwerp, maar toch valt er een logisch bruggetje te slaan. Voor de meeste mensen is het niet meer dan gebruikelijk om alvorens ze naar de bioscoop gaan, een indruk van een film willen krijgen door een trailer te kijken. Nu merk ik steeds vaker dat daar nogal een groot nadeel aan kleeft: de trailer is eigenlijk al een samenvatting van de film en schept ook nog eens verkeerde verwachtingen.

Graag wil ik beginnen met een heel recent voorbeeld van een trailer die je een compleet misplaatste indruk geeft van de film. Laatst zag ik namelijk The Visit in de bioscoop en toevallig had ik daarvan de trailer gezien. Daarin krijg je een heel erg grimmig en mysterieus sfeertje voorgeschoteld, maar toen ik uiteindelijk voor het grote witte doek zat ,heb ik onder de stoel gelegen van het lachen. Dat was mede te danken aan het hysterische en in mijn ogen volkomen misplaatste geschreeuw van een aantal andere in de zaal. Maar dat ter zijde: het is bijna knap hoe ze van zo’n humoristische horrorfilm een trailer in elkaar hebben weten te knippen en plakken, die je doet denken dat The Visit eindelijk weer eens ouderwets griezelen is. Oordeel zelf, zou ik zeggen. Want als je de onderstaande trailer kijkt kun je je toch niet voorstellen dat je lachend in de bioscoop zit?

Dit zelfde probleem zie je vaker bij horrorfilms, maar natuurlijk ook in heel veel andere genres en in vele verschillenden vormen. Bij komedies plakken ze alle grappige stukjes achter elkaar en kunnen ze een film die de plank volkomen misslaat toch nog potentieel hilarisch laten lijken.Een goed voorbeeld is Ushi Must Marry, wat uiteindelijk een film was om te huilen: zo slecht. Ook keek ik erg uit naar Neighbors toen ik destijds de eerste trailer zag, maar ook die vond ik alles behalve grappig. De trailer wekt het idee dat de film draait om het jonge echtpaar dat de strijd aangaat met de feestende studenten, maar uiteindelijk blijkt alle rivaliteit zo’n beetje al in de trailer te zitten. Humor is natuurlijk heel persoonlijk, maar dit zijn in ieder geval twee voorbeelden waarbij ik enorm teleurgesteld was doordat de trailer een andere verwachting schepte.

Goed, verkeerde verwachtingen scheppen is nog tot daaraan toe, maar moet elke film tegenwoordig in twee à drie minuten samengevat worden? Is de helft niet genoeg om vast een impressie te geven van een film, zonder daarbij het risico te lopen dat je al te veel laat zien? Het valt vandaag de dag al niet mee om nog te verrassen met een film, maar het wordt alleen maar lastiger als je tijdens de film steeds denkt: “O ja, dat zag ik in de trailer!”. Dit is iets wat in ieder geval ik bijna continu denk een film kijk waarvan ik de trailer heb gezien. Ik vind het erg jammer dat je beter af bent zonder trailer dan met, Je kan beter bepalen of de film je aanspreekt aan de hand van de synopsis (al legt die ook weleens de hele film al uit, maar dat is weer ander verhaal) en filmposter.

Sommige scènes komen ook gewoon niet meer binnen omdat je al weet wat er gaat gebeuren. Ik was bijvoorbeeld erg blij dat Southpaw voorbijkwam in de Sneak Preview bij de Pathé. Toen ik namelijk achteraf de trailer keek, bleken daar al een aantal stukken in te zitten die ik erg onverwachts en aangrijpend vond. Maar veel mensen hebben die stukken dus al gezien voordat ze aan de film beginnen. Dat terwijl het nota bene momenten zijn die ergens op het midden en einde van de film voorbij komen. Het was nog net niet zo erg als in Cast Away, wat volgens mij een klassiek voorbeeld is omdat daarin het einde zelfs al te zien is. Maar waar is het in hemelsnaam goed voor?

Dit zijn maar een paar voorbeelden van films waarvan het me erg goed bijstaat dat de trailer de ervaring heeft verpest, of dat ik een andere (niet altijd in positieve zin) ervaring had dan ik verwachtte. Nu zou ik het niet erg vinden om helemaal geen trailers meer te kijken, maar je kan er ook lang niet altijd omheen. In de bioscoop krijg je vaak al een minuut of tien aan voorfilmpjes te zien en ook de televisie is een geschikt medium om per ongeluk naar trailers te kijken. Helaas blijft het trailerfenomeen iets waar je niets aan doet, maar erg jammer is zeker. Volgende week wil ik het graag hebben over horrorfilms van de laatste jaren, dus graag tot dan!

Geschreven door
Michael is sinds een paar jaar elke week in de bioscoop te vinden, meestal om zich te laten verrassen tijdens de Sneak Preview samen met redactrice Merel. Thuis kijkt hij nog met enige regelmaat oude Nederlandse komedieseries zoals Het Zonnetje in Huis: het verveelt hem echt nooit. Het fenomeen luisterboek vindt hij echt een uitkomst en hij is nog altijd een trouwe Nintendo-liefhebber.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Gemarkeerde velden zijn verplicht *

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

Lost Password

Please enter your username or email address. You will receive a link to create a new password via email.