Vandaag begint de nieuwe bioscoop in Arnhem alweer aan haar vierde week. Iets meer dan een maand geleden sloot het oude Rembrandt haar deuren en natuurlijk ben ik meegegaan naar de nieuwe aanwinst van Pathé. Het leek me dan ook een mooi moment om vandaag mijn gedachten over deze megabioscoop eens op papier te zetten, want het is nogal een verandering ten opzichte van het oude filmtheater.
Om te beginnen is het allemaal veel groter geworden. De zes verdiepingen hoge bioscoop heeft zo’n 1900 stoelen, verdeeld over negen zalen. De grootste zaal is uitgerust met IMAX om maar liefst 308 bezoekers te overweldigen met het gigantische filmdoek van 12 bij 24 meter. Dat is vier keer zo groot als het witte doek in de oude bioscoop en dat is zeker even wennen. Ook beschikken twee zalen over het revolutionaire Atmos Dolby geluidsysteem, waarbij het geluid van alle kanten komt en het realistischer dan ooit te voren voelt.
Er moeten binnen nog een aantal dingen gebeuren voordat het helemaal klaar is, maar voor de rest ziet het er allemaal geweldig uit van binnen. Hier en daar ontbreekt nog de verlichting in de gangen en hebben de roltrappen nog last van opstartproblemen, want ik heb ze nog niet alle twaalf tegelijk in werking gezien. Er zijn vast nog meer dingen die moeten gebeuren, die niet eens zo opvallen, maar dat is ook niet onoverkomelijk. Ik ben in ieder geval blij dat de bioscoop gewoon is opengegaan op de geplande datum, want een ruime week daarvoor sloot de oude al en ik kreeg inmiddels al bijna last van afkickverschijnselen.
Ondanks dat ik de nieuwe bioscoop fantastisch mooi vind en prima filmervaringen heb gehad tot nu toe al, mis ik wel een beetje de sfeer van het Rembrandt. Ook dat was te verwachten bij een overgang van een relatief kleine bioscoop naar een megabioscoop en zestig jaar mooie filmmomenten bak je er natuurlijk niet in bij de bouw. Toch voelt Pathé Arnhem minder gezellig en persoonlijk dan haar voorganger. Dat komt denk ik door een aantal dingen, die ik tegelijkertijd wel een vooruitgang vind.
Om te beginnen met de binnenkomst, waar nu gewoon personeel achter de balie zit voor de kaartjesverkoop en het aantal ticketautomaten is ook flink toegenomen. Het kopen van kaartjes of het ophalen daarvan gaat nu een stuk makkelijker. Ook bij deze ticketmachines staat meestal wel iemand om je te helpen bij het gebruik ervan, mocht je er zelf niet uit komen. Kortom, prima verbeteringen eigenlijk, maar het had ook wel weer iets dat er slechts een stuk of 3 á 4 personeelsleden alles afhandelden, inclusief de verkoop van snacks en drinken. Dat kan nu niet meer aan dezelfde kassa beneden, maar moet boven, voorbij de kaartjescontrole.
Wederom een verandering die het onhandige gestuntel met je drinken, popcorn, bioscoopkaartje en Unlimited-pas in je handen weghaalt, maar tegelijkertijd iets dat het bioscoopbezoekje wat onpersoonlijker maakt. Nu loop je namelijk door een ruim opgezette ruimte waar je zelf drinken en wat lekkers daarbij pakt. Iets wat je in de oude bioscoop deed door het te bestellen aan de balie. Superhandig eigenlijk, want de rijen zijn aanzienlijk korter, je kan in je eigen tempo je eten en drinken bij elkaar zoeken, en je houdt niemand op met je besluiteloosheid. Alleen voelt dit ook weer meer aan als iets voor de grote massa, een gevoel dat ik in het Rembrandt Theater nooit had.
Eigenlijk ben ik gewoon heel erg blij met de nieuwe bioscoop. Het filmaanbod en het aantal speeltijden zijn groter geworden, en de IMAX-zaal ziet er werkelijk fantastisch uit. Het is even wennen aan het doek dat vier keer zo groot is als in het vroegere Rembrandt, maar het geeft een overweldigende indruk. Waarschijnlijk is het gewoon een kwestie van tijd voordat de nieuwe bioscoop net zo vertrouwd voelt als de oude, maar trouwe bezoeker blijf ik sowieso.
