Morgen is het weer zover: Koningsdag! Een dag waarop het gros van de Nederlanders de beslommeringen naast zich neerlegt en een tikkeltje meer trots is op ons kikkerlandje dan op andere dagen. Daarom leek dit mij een uitgelezen moment om het eens te hebben over een aantal van mijn favoriete films van Nederlandse bodem, want om een of andere reden lijkt geen enkele landgenoot waardering op te kunnen brengen voor films gesproken in onze moedertaal. Om het feestelijk te houden beperk ik me vandaag alleen tot de komedies.
Om te beginnen met een van de vele flauwe actiekomedies: Spion van Oranje. Ik denk zeker niet dat dit per se een goede film is als je er kritisch naar gaat zitten kijken, maar toch is deze zeker goed in de smaak gevallen. Ik herinner met nu zeven jaar later nog goed dat ik deze in de bioscoop heb gezien en toen ik deze recent nog eens heb gekeken, heb ik me er weer prima mee vermaakt. In deze film, waarin Paul de Leeuw als François het land moet redden van de ondergang. Er komen een tal van BN’ers langs en zo zijn Jort Kelder, Lucille Werner en Gerard Joling niet te beroerd voor een beetje zelfspot. Verder hebben Jennifer Hoffman, Najib Amhali en Nelly Frijda een leuk aandeel.
Van die laatst genoemde is het bruggetje naar Flodder niet meer zo groot, want haar kennen we natuurlijk allemaal als Ma Flodder. Ik blijf na al die tijd en de vele herhalingen deze film, de vervolgfilms en de serie geweldig vinden. Gelukkig kom je ze nog met regelmaat tegen tijdens een rondje zappen op de televisie. De derde film hadden we thuis opgenomen op videoband en die heb ik echt ontelbaar vaak gekeken, net als een halve, per ongeluk overschreven trouwfilm die daarvoor kwam. De eerste film blijft natuurlijk wel het beste en het is gewoon een Nederlands product dat dertig jaar na dato nog steeds even vermakelijk blijft. Het heeft ook een aantal kreten opgeleverd die iedereen kent, zoals “Buurman, wat doet u nu?!” en “Het blijven toch je kinderen hè”.
Nog zo’n typische film die door de critici en criticasters waarschijnlijk vreselijk gevonden wordt is Vet Hard. Een film waarin Jack Wouterse als beroepsovervaller Bennie verknipte vrouwenliefhebber Koen uit de gevangenis probeert te laten ontsnappen, omdat de pleegvader op sterven ligt en zijn eigen zoon nog nooit heeft gezien. Samen met de suïcidale Katia moeten ze een overval op een geldtransport zien te laten slagen. Oftewel, genoeg ingrediënten voor een film waar alles uit de hand loopt. Het is een heerlijke wegkijk film, die je vooral niet serieus moet nemen. Sinds ik deze film een jaar of tien geleden heb gezien is die onlosmakelijk verbonden met George Bakers Una Paloma Blanca. O ja, ook Bennie is erg koningsgezind, getuigen de oranje trui die hij de hele film lang draagt.
Ik wil het tot slot nog graag even hebben over Filmpje!, wederom een Paul de Leeuw-film, waarin hij te zien is als zijn alter ego’s Bob en Annie de Rooy die in een scheiding liggen. Ze gaan ieder hun eigen weg en raken betrokken bij een drugssmokkel. Voor het verhaal hoef je niet te kijken, want eigenlijk is het gewoon een aaneenschakeling van grappige scènes. Veel daarvan zijn wel echt behoorlijk grof, maar dat maakt juist deze film weer anders dan vele andere. De uitspraak “je raadt het nooit” is een van de velen die altijd blijven hangen sinds ik die film voor het eerst heb gezien.
Tot zover een aantal voorbeelden van Nederlandse komediefilms die ik na vele jaren nog steeds geweldig vind. Ik ben me er van bewust dat dit nou niet bepaald films zijn die meer waardering creëren voor films van Nederlandse makelarij, maar daar kom ik graag een volgende keer op terug. Voor nu alvast een fijne Koningsnacht en –dag gewenst!
Karin Wenting
Dit zijn inderdaad de klassiekers die leuk blijven. Zoals je al zei: niet zo zeer om de sterke verhaallijnen maar wel om de flinke dosis humor en onbenulligheden die de films bevatten. Met name Flodder, die verveeld nooit. Zo zijn er nog veel meer Nederlandse films te noemen die eigenlijk in de vergetelheid zijn geraakt. Zelf vind ik een aantal Nederlandse films die niet onder de komedie vallen, ook nog steeds leuk om naar te kijken. o.a De Lift en Amsterdamned. En hoe langer ik er over nadenk, des te meer oude films komen er naar boven borrelen.
Ik vind het erg leuk dat je hier aandacht aan hebt geschonken, stukje jeugd sentiment , die een groot deel van de jeugd nu ongetwijfeld ook kennen.