Het is een fenomeen dat we al jaren kennen en wat we vaak ook verafschuwen: vervolgfilms. Maar wat als die vervolgfilms niet direct het jaar daarop komen, maar vele jaren later? Zonder dat ik bedoeld had om eigenlijk een beetje aan te sluiten op collega Michael Wenting, gaat mijn spinsel deze week dus óók over vervolgfilms. Het is me namelijk opgevallen dat er de laatste tijd best veel films zijn, die na lange tijd weer eens een vervolg krijgen.
Dat viel me eigenlijk voor het eerst op bij Jurassic World, die bijna 14 jaar na zijn voorganger Jurassic Park III verscheen. Dat is een behoorlijk gat natuurlijk, vandaar dat het me opviel. Vervolgens kregen we na ruim 10 jaar weer een nieuwe Star Wars. Mad Max: Fury Road zou technisch gezien ook een opvolger genoemd kunnen worden, maar was wat mij betreft meer een remake. Het is echter al wel bijna 30 (!) jaar geleden dat Mad Max Beyond Thunderdome uitkwam. Nu ben ik niet de jongste, maar ook weer niet zo oud dat ik erbij was toen die film in de bioscoop draaide.
Vaak zie je dat dit films zijn die dermate succesvol zijn of waren dat een vervolg eigenlijk niet uit had kunnen blijven, maar hooguit in de vergetelheid is geraakt. Toch gebeurt het ook wel met films waarvan je zeker weten geen vervolg meer had verwacht. Zo ook met het onlangs verschenen Zoolander 2. Zoolander was al een film die niet bepaald het onthouden waard was; Ben Stiller die met een gigantisch idiote blik een soort supermodel zou moeten voorstellen. Toch hebben de makers, waaronder Ben Stiller zelf, in al hun wijsheid besloten dat een vervolg gewoon niet langer op zich kon laten wachten en daar was er dus ineens na ruim 14 jaar Zoolander 2.
Dat sequels nog steeds big business blijken te zijn, mag wel duidelijk zijn aan de hand van het feit dat er nog steeds diverse films aankomen die al in jaren geen nieuw deel hebben gezien. Zo krijgen we dit jaar nog een vervolg op Finding Nemo na ruim 13 jaar, genaamd Finding Dory, en komen ook The Incredibles weer terug. Ook komt er na meer dan 15 jaar weer een nieuwe Crouching Tiger, Hidden Dragon. Na bijna 20 jaar krijgen we ook een nieuwe Independence Day en niet te vergeten na bijna 28 jaar een nieuwe Pee-wee-film, genaamd Pee-wee’s Big Holiday.
Betekent dat dan dat Hollywood echt totaal geen inspiratie meer heeft? Persoonlijk denk ik dat het vooral betekent dat er een nieuwe generatie bioscoopbezoekers is, die weer met een fenomeen van vroeger kan worden wakker geschud. Ik denk dat dit een golf is die iedere x-aantal jaren zal blijven terugkomen, waardoor oude helden herleven. Star Wars bijvoorbeeld heeft nu weer een hele nieuwe generatie aan te boren. Zo ging ik daar met mijn verloofde heen in Peru en hebben we daar een familielid mee naartoe genomen die nog nooit één film van Star Wars had gezien. Gevolg, die gaat nu de hele reeks kijken.
Zelf ben ik niet altijd even gelukkig met de nieuwe vervolgen na zoveel jaar. Voor mijn gevoel zijn sommige films niet bedoeld om in deze tijd weer een vervolg te krijgen, al ben ik daarentegen met sommige vervolgen als een kind zo blij. Ik noem een Star Wars en een Jurassic World. Voor mij is dat jeugdsentiment ten top dat weer terugkomt. Niet altijd met dezelfde regisseur aan het roer, maar dat kan juist die frisse wind door een franchise zijn die deze nodig had. Wederom als voorbeeld Star Wars, want voor mij persoonlijk was het nieuwe Star Wars-deel eigenlijk alweer 32 jaar geleden. Overigens is de film die het langst op een vervolg heeft moeten wachten er een uit de stal van Disney: Bambi mocht maar liefst 63 jaar en 178 dagen wachten op een vervolg!
