‘Kon ik het maar terugdraaien’. De meeste van ons zullen deze zin herkennen door die minstens één keer in zijn of haar leven te hebben gehoord of misschien zelf uitgesproken. The Flash maakt werkelijkheid van deze prangende fantasie.
De mogelijkheid om terug in de tijd reizen stelt je tevens in staat om je onder te dompelen in nostalgie. Speciaal met dat doel werd niemand minder dan Michael Keaton gestrikt om de mantel van de duistere detective nog eens om te slaan, wat hij voor het laatst deed in Batman Returns (1992). Dit herinnert aan Spider-Man: No Way Home (2021), waarin de Spider-Man versies van Tobey Maguire en Andrew Garfield naast die van Tom Holland te zien waren: in The Flash wordt de Batman die de hoofdfiguur kent namelijk gespeeld door Ben Affleck.
Het DCEU (Detective Comics Extended Universe) heeft zo zijn momenten. Helaas is Warner Bros. veel te lang blijven hangen na het lossen van het startschot. Concurrent Marvel sprintte er juist direct vandoor. The Flash ondervond veel hinder van de pandemie en van de extra tijd die de visuele effecten-specialisten nodig hadden om hun werk te voltooien. Bovendien waren er behoorlijk wat problemen rondom hoofdrolspeler Ezra Miller. Maar heeft dit uitstel geleid tot een memorabele film?
Zoals het klokje thuis tikt…
Na een emotioneel weerzien met zijn ouderlijk huis, merkt Barry Allen (Miller) – aka the Flash – dat hij in staat is om de tijd letterlijk in te halen, hoe sneller hij rent. Dit nieuws deelt hij met Bruce Wayne (Affleck) die het vreemd genoeg een slecht idee vindt om het verleden te wijzigen. Barry verloor zijn moeder aan een brute moord en Bruce zelfs beide ouders. Laatstgenoemde verwacht echter dat de gevolgen van het beïnvloeden van de tijd niet te overzien zullen zijn. Barry negeert dit advies en blijft rennen, totdat een vreemde entiteit hem uit zijn baan duwt. Hij komt terecht in 2013: zijn moeder leeft nog, en hij loopt ook zichzelf tegen het lijf. Sterker nog, hij is terechtgekomen op de dag dat een ongeluk hem bovennatuurlijke gaven bezorgde.
Het ongeluk opnieuw in scène zetten zorgt dat 2013-Barry inderdaad the Flash wordt, maar de oorspronkelijke Barry zijn supersnelheid verliest. Bovendien komt een volgende dreiging om de hoek kijken: de Kryptonische General Zod (Michael Shannon). Superman is echter onvindbaar en ook de andere leden van The Justice League bestaan in deze alternatieve tijdlijn niet. Hoewel, ze vinden hulp in de vorm van Batman. Die ziet er alleen volledig anders uit dan Barry gewend is…
For the record, I think this is nuts
Het idee om tijdlijnen overhoop te gooien is leuk, maar niet nieuw. Daar komt nog bij dat slechts de details niet duidelijk zijn, maar het verloop van de film zich wel erg makkelijk laat raden. Keaton terug in zijn Batmankostuum zien werkt heel goed in op de innerlijke nerd in ons allemaal, maar is niet genoeg. Het is als de herintroductie van je favoriete snack, waarna blijkt dat je hem tegenwoordig een stuk minder lekker vindt. Sasha Calle als Supergirl is een aardige toevoeging en qua karakter een compleet contrast met haar optimistische neef. Maar tegelijk mist er nog iets anders: een antagonist.
Natuurlijk is Zod de dreiging, die opnieuw uit alle macht probeert om van de Aarde een nieuw Krypton te maken. Maar een ideale tegenstander is er eentje die op persoonlijk vlak de hoofdpersoon weet te raken. En voor Zod is Barry gewoon een vervelende vlieg die je met een opgerolde krant naar gene zijde probeert te werken. Dus van een interessante dynamiek tussen deze karakters is geen sprake.
This might hurt
En één van de allergrootste problemen met The Flash is de gigantische onduidelijkheid waar die extra tijd voor visuele effecten nou eigenlijk aan is besteed. Zeker tijdens Barry’s reizen terug in de tijd, waar hij sleutelfiguren en -momenten uit zijn verleden veelvuldig gedupliceerd ziet, zijn deze computeranimaties vaak om te janken zo slecht. Wie zich The Rock nog kan herinneren als The Scorpion King in The Mummy Returns, heeft een goed referentiekader.
Deze elementen hinderen een film die zo zijn leuke elementen kent. De twee Barry’s zijn gigantische tegenpolen, de actie is vaak redelijk creatief en ondanks de hoge voorspelbaarheid zakt The Flash nergens echt in. Bovendien is de vraag in hoeverre we het verleden zouden willen kunnen aanpassen, altijd boeiend. Wat zou je zelf hebben gedaan? In hoeverre ben je in de tussentijd veranderd? Wat heeft zo’n wijziging voor rampzalige gevolgen? Zeker die laatste vraag is er eentje die we gelukkig niet hoeven te beantwoorden.
We can’t bring you back, can we?
Natuurlijk hoort The Flash op zichzelf te staan. Echter, hoe snel het titelpersonage ook is, hij komt op meerdere fronten gewoon te laat. Toen het Marvel Cinematic Universe eenmaal goed onderweg was, moest tegenhanger DC nog beginnen. Ze propten te veel personages, verhaallijnen en ideeën in hun films en stelden dikwijls teleur. Hun verwoede pogingen om het succes van Marvel te evenaren strandden, met uitzonderingen als Wonder Woman en The Suicide Squad daargelaten. En bovendien wordt heel het DCEU nu op de schop gegooid! Wetende dat huidige verhaallijnen geen einde kennen, laat The Flash je met een leeg gevoel achter.
Flitsende visuals en supersonisch geluid
Over de presentatie van de 4K UHD Blu-ray valt niet veel te klagen. De beelden zijn haarscherp en de kleuren spatten van het scherm in de 1.90:1 IMAX beeldverhouding. Zowel de kraakheldere als de diepzwarte beelden komen perfect tot hun recht en doen The Flash alle eer aan. De geluidsmix is eveneens een feest, met een Dolby Atmos mix die alles uit je surround speakers haalt. Met sonische effecten die je middenin de actie werpen komen je zintuigen in ieder geval niks tekort.
Fans die gebaat zijn bij achtergronden over de film en de talrijke personages die erin verschijnen, hebben geluk. Warner Bros. geeft je tal van extra’s die ingaan op het hele maakproces, het multiversum, de verschillende karakters en hun verscheidene versies, specifieke scènes en sequenties, Keatons terugkeer, trailers, een podcast en nog veel meer. Een waar feest voor iedereen die zichzelf een liefhebber van The Flash noemt, dus.
Not every problem has a solution, Barry
Maar dat hangt natuurlijk ook helemaal af van wie je bent. Een avondje visueel vermaak heb je zeker met The Flash, hoe voorspelbaar de film ook is. De twee Barry’s komen goed uit de verf en het weerzien met Michael Keaton als Batman is fijn doch bitterzoet. Helaas zijn de visuele body doubles van veel prominente figuren uit de DCEU en het gehele DC multiversum spuuglelijk en halen je uit de film. Maar het moet gezegd, DC heeft het weleens slechter gedaan. Een The Flash 2 met hetzelfde team gaan we niet krijgen, dus hier moeten we het mee doen.
