Er is iets ongelooflijk romantisch aan voorbestemd zijn. Dat ondanks onze beste pogingen om ons eigen leven te leven, ongeacht de gevolgen die onze acties kunnen hebben op toekomstige versies van onszelf. We worden nog steeds geleid naar de persoon wie we zijn voorbestemd om lief te hebben. Of die persoon slechts een korte tijd in ons leven komt voordat hij helemaal vertrekt of tot het einde blijft, is een andere vraag, en een van de vele die worden getracht beantwoord te worden in The Time Traveler’s Wife.
Theo James speelt onbedoeld de hoofdrol in deze bewerking van The Time Traveler’s Wife. Je tuimelt van de ene plaats naar de andere in zijn persoonlijke tijdlijn (vaak letterlijk) en Rose Leslie als de vrouw tot wie hij zich op onverklaarbare wijze aangetrokken voelt in verschillende stadia van haar meer lineaire leven. Van adolescentie met grote ogen tot plechtige volwassenheid. Gebaseerd op het boek van Audrey Niffenegger. Deze serie geschreven door Steven Moffat (Doctor Who, Sherlock) en geregisseerd door David Nutter (Game of Thrones) bevat evenveel van het bitterzoete, spannende, rommelige melodrama als het bronmateriaal. Ondertussen blijft het nog steeds onweerstaanbaar om naar te kijken.
Kleding
Een element van The Time Traveler’s Wife dat het onderscheidt van andere soortgelijke verhalen in het genre, is het feit dat tijdreizen een genetische eigenschap is die bekend staat als ‘chrono-displacement disorder’. De serie presenteert dit als veel meer een vloek dan een zegen. Henry DeTamble (James) ontdekt voor het eerst zijn bekwaamheid als gevolg van een persoonlijke tragedie, waarbij de stress ertoe leidt dat hij slechts een kostbaar aantal minuten terug in de tijd reist.
Het tijdreizen is op zichzelf geheel onvrijwillig van zijn kant, waarbij de kleren die hij toevallig draagt, worden achtergelaten wanneer hij in zijn verleden (of soms in zijn toekomst) volledig naakt terechtkomt. Zoals een man die voortdurend herboren wordt. Dit resulteert in een aantal zeer ongemakkelijke en vaak gevaarlijke situaties voor Henry. Hij geeft op een gegeven moment toe dat hij zijn toevlucht heeft moeten nemen tot een aantal minder dan eervolle acties – zoals het stelen van kleding of geld. Alleen om te overleven totdat de tijd is aangebroken om terug te gaan. Henry gaat altijd terug naar zijn heden, wat er ook buiten zijn macht gebeurt.
The Time Traveler
James moet acteren voor een personage dat geworteld is in verschillende fasen van zijn leven. Hij laat zeker Henry’s jeugdige, impulsieve, ongelooflijk fuckboy-neigingen zien, maar slaagt nog meer op het scherm wanneer hij Henry speelt als een oudere man. Grijzend, wereld- en tijdsmoe. Waarbij hij meer begrip heeft voor de situatie van zijn vriendin en uiteindelijke vrouw Clare (Leslie) als iemand die bijna tegen haar eerste instincten in verliefd op hem is geworden. Pas als Henry aanzienlijk ouder is, reist hij naar het verleden om voor het eerst Clare als kind te ontmoeten. Hij heeft nog een aantal ontmoetingen met haar tijdens haar groei naar jonge volwassenheid. Wanneer een schoolgaande Clare Henry eindelijk ontmoet, als zijn jongere onstuimige zelf en hun respectievelijke tijdlijnen eindelijk synchroniseren, heeft hij absoluut geen idee wie ze is of wat ze voor hem betekent. Nog niet, tenminste.
The (Time Traveler’s) Wife
James is echter niet de enige die een personage in veel verschillende levensfasen moet spelen. Leslie heeft ook dezelfde vraag en voegt een uniek facet toe aan elke leeftijd van Clare die van haar wordt verlangd. Of het nu gaat om bloeiende tienerjaren vol met een moeilijke combinatie van naïviteit en hormonen. Of het gerijpte begrip van een oudere vrouw die verliefd is op een tijdreiziger. Zelfs voordat ze het vermogen had om haar gevoelens onder woorden te brengen.
Tegen de tijd dat we bij Clare in haar veel oudere jaren inchecken, wordt ze gekenmerkt door haar berusting en acceptatie. Wetende dat ze niets anders kan doen, als Henry spontaan en onverwachts verdwijnt, dan wachten op zijn terugkeer. Waar en wanneer dat ook mag zijn. Dat betekent niet dat de vroege stadia van hun relatie niet ongelooflijk onstuimig zijn. James en Leslie zijn het boeiendst als ze tegenover elkaar staan en alles geven aan deze botsingen. Waarbij je je regelmatig afvraagt hoe deze twee mensen in elkaars leven zouden passen. Was het niet het lot dat hen voortdurend bij elkaar bracht.
Time after time
Er zijn momenten waarop The Time Traveller’s Wife, ondanks al zijn overweldigende romantiek, iets te sentimenteel kan worden. Een deel daarvan kan voortkomen uit het feit dat het bronmateriaal lijkt te zijn uitgerekt om meerdere seizoenen te kunnen maken. Waarbij nog veel meer van de reis van Henry en Clare moet worden onthuld. Het geeft de personages zeker meer gelegenheid om elkaar te leren kennen en je ze als kijker zelf te leren kennen. Echter is er een gevaar van herhaling als het gaat om enkele climaxscènes van de serie. Dit wordt verklaard door het feit dat Henry de neiging heeft om herhaaldelijk teruggetrokken te worden naar zijn eigen levensbepalende incidenten. Bijvoorbeeld om trauma’s uit zijn verleden opnieuw af te zien spelen. Alsof hij in een onvermijdelijke lus zit.
Henry kan op geen enkele manier tussenbeide komen. Daarnaast is hij niet in staat om de loop van de geschiedenis te veranderen. Zelfs niet als hij het probeert. Als publiek zit je gevangen in het herbeleven van deze gebeurtenissen met hem. Wat zeker leidt tot een gevoel van hulpeloosheid, maar ook tot emotionele vermoeidheid. Gecombineerd met het feit dat de meest verwoestende toekomstige gebeurtenissen van het boek slechts subtiel worden benoemd. Resulteert dit in het eigenlijke hoogtepunt van de eerste zes afleveringen die in vergelijking daarmee een anticlimax lijken. Een duidelijke indruk dat deze aanpassing misschien beter tot zijn recht zou komen als één seizoen. In plaats van te proberen het plot uit te rekken tot meerdere seizoenen.
Bonusmateriaal
Bij het ontvangen van de dvd-box, van The Time Traveler’s Wife, zie je dat het bonusmateriaal bevat. Elke aflevering wordt uitgebreid besproken door de cast en crew. Hierin wordt de verborgen symboliek besproken, vertellen de acteurs hoe zij de personages wilden neerzetten en laat de crew weten wat zij wilden bereiken. Daarnaast neemt de crew je mee door twee uiterst ingewikkelde technische scènes. Bijvoorbeeld hoe ze Henry meerdere keren op hetzelfde beeld konden krijgen. Ben je geïnteresseerd in de technieken achter de serie, dan is dit bonusmateriaal een must om te zien.
Verslavend
Rekening houdend met bepaalde zwakke punten in het verhaal. Komt deze versie absoluut het dichtst in de buurt van het gevoel dat men krijgt bij het lezen van Niffeneggers boek. Dat zijn eigen verslavende eigenschappen had. Het is in die aspecten dat The Time Traveller’s Wife ons eraan herinnert dat wat we beschouwen als een ‘happy end’ niet noodzakelijkerwijs het eindpunt hoeft te zijn. Vooral wanneer een van hen niet met succes een normaal, rechttoe rechtaan bestaan kan leiden. Die bepalende notie van vergankelijkheid is wat de reis en de serie als geheel des te meeslepender maakt. Waardoor we gemakkelijk in het verhaal kunnen worden meegesleurd, ook al duurt het maar even. Je zal merken dat de serie in een oogwenk afgelopen is.