Klassiek koppel
In de jaren 30 is Amerika volledig in de greep van de Grote Depressie. Werkloosheid viert zijn hoogtijdagen en er heerst ontzettend veel armoede. Dit is ook meteen de tijd dat de grote gangsters opstaan zoals Al Capone en Dillinger. Clyde Barrow is nog niet helemaal zover. Hij is slechts een kleine crimineel die de mooie serveerste Bonnie Parker inpalmt met zijn machogedrag. Ze beginnen samen te werken en vooral kleine winkels en benzinestations moeten het ontgelden. Het is vrij amateuristisch en het levert allemaal maar weinig op. Wanneer Buck Barrow, de broer van Clyde en C.W. Moss zich ook aansluiten worden de overvallen veel geweldadiger en professioneler. Het is het begin van een spoor van geweld en moord.
Hoe het idee geboren werd
Robert Benton en David Newman, allebei journalist bij het blad Esquire, kwamen op het idee voor deze film nadat ze terugkwamen van een bioscoopbezoek. Ze hadden de film À bout de souffle van Jean-Luc Godard gezien. Ze waren al een tijdje bezig geweest met het uitwerken van ideeën voor scenarios over beruchte personages. De film van Godard gaat over een crimineel die een politieman vermoordt en dan vlucht met zijn vriendin. Tijdens het brainstormen vertelde Benon over het boek The Dillinger Days van John Toland dat hij had gelezen. Dat boek bevatte een verhaal over Bonnie Parker en Clyde Barrow, dat een vergelijkbaar koppel was. Voor Benton was dit een vorm van nostalgie. Hij had als kind in Texas gewoond en daar vele verhalen over het koppel opgevangen.
Benton en Godard waren allebei groot fan van de franse regisseur François Truffaut en besloten hem het scenario te laten lezen. Truffaut was onder de indruk en dacht erover na om het project te regisseren. Hij bracht wat wijzigingen aan maar hij had zich ook laten vastleggen voor de film Fahrenheit 451, en dat project kreeg voorrang. Vervolgens ging het project naar zijn landgenoot Jean-Luc Godard. Die was gecharmeerd van het scenario, maar de Amerikaanse producenten zaten niet te springen om een Amerikaanse gangsterfilm die geregisseerd zou worden door een Franse regisseur die amper Engels sprak. Het project verdween in de la.
Warren Beatty
Truffaut tipte Warren Beatty over het scenario. Hij achtte de rol van Clyde zeer geschikt voor de acteur. Beatty zag inderdaad mogelijkheden en nam contact op. Hij betaalde 75.000 dollar voor het scenario. Hij vond ook een regisseur in de op dat moment niet heel succesvolle Arthur Penn. Zijn laatste twee films waren wat geflopt en de regisseur zat een beetje in een depressie. Het kostte aardig wat overtuigingskracht van Beatty om hem over te halen, maar hij deed het uiteindelijk wel. Beatty onderhandelde met Warner Bros om de film gemaakt te krijgen en nam genoegen met 200.000 dollar salaris en 40% van de opbrengsten. Daar ging de studio mee akkoord omdat ze nooit hadden verwacht dat de film veel zou opleveren. Het tegendeel was waar en de film maakte van Beatty een van de rijkste en invloedrijkste mensen van Hollywood.
Niet heel waarheidsgetrouw
Als je alleen de film hebt gezien en je ziet later de fotos van de echte Bonnie en Clyde, zou je enigszins bedrogen uit kunnen komen. Het tweetal leek werkelijk in niets op het illustere duo. De kleding van de film personages was veel modebewuster en van de echte personages veel armoediger en fletser. Er waren nog veel meer aanpassingen zoals de grootte van de bende bijvoorbeeld. In werkelijkheid was de bende een heel stuk groter en het meest opvallende is dat in de film één personage is gemaakt van wat in werkelijkheid twee personages waren. Het mag de pret echter niet deren. Het koppel spreekt nog steeds wel enigszins tot de verbeelding en is ook wel de inspiratie geweest voor verschillende films.
Prijzen
De film heeft uiteindelijk twee Oscars mogen winnen, maar was genomineerd voor negen van die prachtige beeldjes. De winst werd behaald in Beste Camerawerk en Beste Vrouwelijke Bijrol, een rol van Estelle Parsons. De nominaties waren nog net iets mooier eigenlijk, namelijk Beste Film, Beste Regie, Beste Mannelijke Hoofdrol, Beste Vrouwelijke Hoofdrol, Beste Mannelijke Bijrol (2x) en Beste Scenario. Daarnaast won de film ook nog twee BAFTA awards voor beste nieuwkomer. Dit was een prijs voor Faye Dunaway en Michael J. Pollard.
Bonnie & Clyde kan nog steeds best goed met de tijd mee en is het echt wel waard om een keer bekeken te worden. Wanneer je toch een keer wat tijd over hebt, zou ik hem zeker proberen te kijken. Op Youtube is de film bijvoorbeeld te kopen of huren.
