Als er een Vlaamse schrijver omstreden is, dan is het wel Herman Brusselmans. Met zijn aparte verschijning en provocerende uitspraken is hij wel een van de meest toonaangevende schrijvers die onze zuiderburen hebben. In 1994 schreef hij het boek Ex Drummer waarin drie gehandicapte mannen op zoek gaan naar een drummer. In 2007 is het boek onder de regie van Koen Mortier verfilmd.
Ondergetekende is normaal niet zo van de Nederlandse films, laat staan Vlaamse films. Op aanraden moest hij Ex Drummer kijken en is nu nog steeds in shock van wat hij gezien heeft. Herman Brusselmans was al niet te zacht in zijn boek, maar de film weet de absurde gebeurtenissen goed weer te geven. Drie gehandicapte mannen zijn op zoek naar een drummer om met hun band eenmalig te kunnen optreden. Zo komen bij de bekende schrijver Dries terecht die wel kan drummen, echter moet hij een handicap hebben en dat is dus niet kunnen drummen. Snap je het nog? Nee? Dat maakt niet uit, want het wel of niet kunnen drummen is totaal niet van belang voor de film.
Het trio dat op zoek gaat naar Dries (Dries Vanhegen) is ieder uitzonderlijk genoeg om je te boeien tijdens deze film. Koen de Geyter (Norman Baert) is kaal, heeft als handicap dat hij slist en slaat graag vrouwen in elkaar, tot bloedens toe. Jan Verbeek (Gunter Lamoot) is homo, heeft als handicap een stijve arm omdat hij door zijn moeder gestoord werd tijdens het masturberen en verzorgt zijn vader, die nog maar één voet heeft na aanleiding van een incident met een grasmaaier. De derde gehandicapte is Ivan Van Dorpe (Sam Louwyck) die doof is geworden nadat hij zijn moeder heeft betrapt met een andere man. En alsof het al niet erg genoeg is, hij verwaarloost zijn dochter en mishandelt zijn vrouw dagelijks. Je zou denken dat het vierde lid, Dries, de normaalste van het stel is, maar ook hij mankeert wat in zijn bovenkamer en doet graag een trio met zijn vrouw en een andere dame erbij.
Je leest het misschien al, er is veel mis met deze personages. Echter is dat niet het enige wat er mis is met deze film. Elk taboe komt wel aan bod in deze film en zet je naderhand zeker achteraf aan het denken. Frontale neukscènes, vrouwen tot bloedens toe in elkaar slaan, anale verkrachting en ronddraaiende tongen zijn de normaalste zaak in Ex Drummer. Niet alleen deze heftige scènes zijn een aanslag op je netvlies, maar ook het platte taalgebruik zorgt voor een verontrustend beeld. Het zorgt voor hilarische momenten omdat het lekker schunnig is, maar op sommige momenten zoekt het echt de grens op en gaat het er soms overheen. Een indrukwekkend personage is toch wel iemand genaamd Dikke Lul. Ja, deze dikke lul wordt ook geregeld in beeld gebracht, ondanks dat het wel duidelijk is dat het (godzijdank) namaak is.
Buiten deze heftige momenten is het vooral een erg saai verhaal waarbij weinig gedaan wordt met de handicap van deze mannen. Ook het gebeuren van willen optreden komt maar minimalistisch aan bod. Het draait vooral om Dries en het manipuleren van de drie mannen. Met uiteraard het hoogtepunt, het einde van de film. Dit is zo absurd in elkaar gezet dat het ongeloofwaardig is. Al met al kijk je Ex Drummer niet voor het verhaal, maar meer omdat je wil weten hoe absurd deze film nu echt is.
Ex Drummer is een film die bij ondergetekende nooit op de lijst stond om te kijken. Op aanraden er toch aan begonnen en vervolgens uren wakker gelegen. Zoek je realisme of heb je een zwakke maag, ontwijk deze film dan. Denk je alles gezien te hebben en geloof je niet in taboes, dan is dit misschien wel een film voor jou om te kijken, mits je de Vlaamse taal kan negeren. Wees gewaarschuwd, deze film zal lang in je hoofd blijven spoken.
ChiqueMF
Ex Drummer laat alles zien waar wij als maatschappij ons liever van afkeren.
De complete afwezigheid van moralen en idealen in de karakters (behalve om op te treden op het lokale rockfestival) laat een verontrustend beeld zien van zij die niet binnen de norm willen leven.
In al zijn grofheid, is de film toch verassend open minded ten aanzien van de nog steeds actuele thema’s als homoseksualiteit, onzekerheid en het maatschappelijke keurslijf.
Het is inderdaad jammer dat de film aan het einde uit de bocht vliegt en daarmee zichzelf iets te serieus neemt.
Het boek is in dat opzicht beter en een stuk grappiger, aangezien dit meer de focus legt op het oneindige narcisme van de hoofdpersoon zelf (en ook verklaart wat er nu precies met de vader van Jan Verbeek is gebeurd)
In ieder geval is dit de film die niet velen gezien zullen hebben, maar voor elke filmliefhebber een must is. Al is het maar om te zien hoe bont een regisseur het kan maken als hij niet gebonden is aan de geldende “Hollywood” normen voor het maken van films voor een groot publiek.