George en Nina vormen samen het perfecte koppel. Ze wonen in een appartementje in New York, waar ze iedere avond gezellig samen eten en daarna voor de televisie kruipen met een goeie bak ijs. Er zijn alleen twee problemen in deze perfect lijkende relatie: George is homoseksueel en Nina is zwanger van haar vriend. In deze gekke situatie besluit Nina vervolgens dat het haar het beste lijkt om samen met George haar kindje op te voeden.
Van de nieuwe film Ant-Man (Peyton Reed, 2015) kregen wij zin in meer Paul Rudd. Rudd is bekend geworden in de serie Friends als de lieve, knullige Mike Hannigan (of als “Crap Bag”, in die ene aflevering dat hij zijn naam veranderde). Daarnaast kennen we de acteur met name van komedies als The 40 Year Old Virgin, I Love You Man en Role Models. Voor deze rubriek graaiden wij graag iets verder terug in den ouden doosch met films van Paul Rudd, waarna we uitkwamen bij The Object of My Affection. In deze film schittert Paul Rudd op het witte doek met een andere Friends-ster, namelijk Jennifer Aniston. Mike Hannigan en Rachel Green als duo?! Dat vraagt om nadere analyse.
Jennifer is overduidelijk getypecast in deze rol, waarbij zij eigenlijk exact Rachel Green speelt, behalve dat ze Nina Borowski heet. Met haar lieve gezichtje, blonde haren en haar fantastische outfits zet Jennifer dan ook de perfecte girl-next-door neer. Nina werkt bij het lokale buurthuis, waar ze de jongeren uit de buurt probeert te stimuleren en positief te beïnvloeden. Ze woont in een klein flatje in Brooklyn en ze hecht weinig waarde aan geld of chique gedoe. De stiefzus van Nina, Constance, is daarentegen wel een stuk chiquer en vindt het simpele leventje van Nina maar niets. Zij probeert dan ook wanhopig om Nina aan een rijke, deftige man te krijgen, terwijl Nina vrij tevreden is met haar relatie met Vince.
“Vrij tevreden”? Dat klinkt niet heel enthousiast? Nee, dat klopt. En daar verschijnt dan ook Paul Rudd in de rol van de homoseksuele George Hanson. George wordt gedumpt door zijn vriend en trekt met gebroken hart in bij Nina, die hij op dat moment nog maar nét heeft leren kennen. Al gauw zijn de twee onafscheidelijk, BFF’s, two peas in a pod en vier handen op één buik. En niet zomaar een buik. Een steeds dikker wordende buik. Om het verhaaltje compleet te maken, raakt Nina zwanger (van haar vriend, niet van George), waarna zij besluit dat zij het kind liever met George opvoedt dan met vriend Vince. Dit met alle dramatische én komische gevolgen van dien.
Eerlijk is eerlijk, als je het zo bekijkt is de film niet bijster origineel, vernieuwend of innovatief in verhaallijnen of regie. Het is redelijk voorspelbaar wat er gaat gebeuren. Nina wordt verliefd op George, George niet op Nina (want ja, George is homo), etcetera, etcetera. Er gebeurt op dit gebied maar weinig innovatiefs, maar het is desondanks vermakelijk. Het is vooral grappig om te zien dat hun rollen zo erg lijken op hun personages in Friends. Paul Rudd is een tikkeltje sukkelig, Jennifer Aniston de perfecte nuchtere meid die zich nergens iets van aantrekt.
Wat de film echter wel heel interessant maakt, is de vragen die het oproept op het gebied van gender en seksualiteit. Er worden een aantal stereotypes rondom homoseksualiteit heel expliciet naar voren gebracht. Zo houdt George van dansen, musicals, eet hij ijs tegen zijn gebroken hart en zien we hem een kussengevecht houden met Nina. Ook wordt hij op een gegeven moment op date gezet met een stereotype ‘leer’-nicht. We zien echter ook homoseksuelen die minder stereotyperend zijn, zoals in de vorm van een oude professor en een succesvolle dokter.
De film stelt via humoristische situaties en opmerkingen kritische vragen over de manier waarop de maatschappij nadenkt over homoseksualiteit. Veel van de “oude” en “chique” garde in de film ziet homoseksualiteit als een keuze en kan er soms enigszins pijnlijk en bekrompen op reageren. In de hoop zijn openheid tegenover homoseksualiteit te uiten roept de schoonbroer van Nina dan ook vol enthousiasme: “It’s a valid and wonderful choice!”
Deze problematiek wordt verder uitgewerkt op het moment dat we George zien nadenken over zijn kinderwens. Dit roept vragen op met betrekking tot de mogelijkheden voor homo’s om een kind te krijgen. Is de enige sociaal geaccepteerde manier blijkbaar samen met een vrouw? Kunnen twee mannen niet samen een kind adopteren? Moet een homo zich in deze bizarre situatie werken om een kind op te kunnen voeden? Is dit hoe wij willen dat homo’s zich gaan vormgeven in de samenleving?
Ook feministische kwesties komen naar voren. Zo overweegt Nina in eerste instantie abortus, iets wat al redelijk controversieel genoemd zou kunnen worden. Vervolgens is het echter interessant om te merken dat Nina het kind niet met haar eigen vriend op wil voeden, maar blijkbaar wel graag met een andere man. Kan een vrouw niet in haar eentje een kind opvoeden? Is daar per se een man voor nodig? Het zijn dit soort vragen die de film interessant en verrassend maken. De diepgang zit niet in de originaliteit van het verhaal, maar in de luchtige manier waarop de film dit soort maatschappelijke onderwerpen aansnijdt. Er komt geen eenduidig antwoord op de vragen en er wordt geen standpunt ingenomen, maar de film maakt de thema’s op deze manier op een humoristische en vermakelijke manier zichtbaar en bespreekbaar.
Is deze film een heel bijzondere aanrader? Een uitblinker binnen het genre? Nee, zeker niet. Zijn er voldoende andere redenen te verzinnen om de film toch te kijken? Ja! Als je houdt van een romkom die niet al te ingewikkeld is, dan is deze film een heerlijke manier om je girls-night mee te spenderen. Ook is het gewoon tof om deze twee Friends-acteurs samen in een andere productie te zien, waarbij hun rollen stiekem best wel een beetje lijken op hun Friends-rollen. Verder biedt de film een interessante blik op homoseksualiteit en alleenstaand ouderschap, waarbij een aantal vragen opgeworpen worden zonder eenduidige antwoorden. Oh, en als laatste reden natuurlijk simpelweg; Paul Rudd. Ook als hij een homoseksueel personage speelt, is ‘ie niet verkeerd om naar te kijken.
