Het is verbazingwekkend hoeveel tijd we tegenwoordig doorbrengen met het kijken naar een beeldscherm en hoeveel verschillende dingen we dan zien. De redacteuren van de Film-, Serie- en Game-afdeling zien dit echter als een pluspunt en daarom vertelt iedere woensdag een redacteur iets over zijn of haar week in beeld. Deze week is het de beurt aan Ilse.
Afgelopen week stond voor mij wonderwel minder in het teken van boeken, maar des te meer in het teken van films. Er heeft zich van alles de revue gepasseerd: van een klassieker tot een net uitgekomen film. En dat alles onder het mom van een Minecraft-weekend. Kun je het nog volgen? Geen zorgen, je bent niet de enige. Hier wat nadere uitleg:
Sinds ongeveer driekwart jaar hebben ik en Michael (een van de andere redacteuren op onze site) een traditie aangewakkerd: het Minecraft-weekend. Dit zou een weekend moeten zijn waarin we onszelf eigenlijk zo’n beetje opsluiten en als kluizenaars het spel, waar de titel van het weekend zijn eer aan beleeft, gaan zitten no-lifen. Omdat inmiddels echter de zomer is aangebroken (en het stiekem eigenlijk ook wel heel leuk is om allerlei andere dingen te gaan doen) is het Minecraft-weekend inmiddels iets afgebogen in tijdsinvulling. Overigens hebben we netto toch nog steeds een uur of twee gespendeerd aan Minecraft, dus vooralsnog mag het de naam nog best meedragen.
Afgelopen weekend stond dus meer in het teken van films. Om te beginnen hebben we in de bios de film Tag gekeken. Deze film met o.a. Ed Helms en Jake Johnson in de hoofdrol is een komedie gebaseerd op een waargebeurd verhaal, waarin een vriendengroep al meer dan dertig jaar hetzelfde potje tikkertje spelen. Deze film is zeker de moeite waard om eens te gaan kijken, ik heb er in elk geval erg om kunnen lachen.
Omdat het lachen mij sowieso liever nader staat dan het huilen hebben we behalve die film ook nog twee andere films gekeken. Dit keer meer de klassiekers binnen de humor: Filmpje! van Paul de Leeuw en Monthy Python and the Holy Grail. Onmiskenbaar flauwe humor natuurlijk, maar dat mag de pret niet drukken. Want wanneer er in plaats van paarden mannetjes meelopen, al klepperend met twee halve kokosnoten, is voor mij het niveau van humor toch wel op een hoogtepunt beland.
Hoewel mijn week minder in het teken stond van boeken zijn deze toch ook niet helemaal uit beeld gebleven. Deze afgelopen week heb ik, na Ik kan je bijna aanraken uit te hebben gelezen, een begin gemaakt aan het boek van J. J. Voskuil – De buurman. J. J. Voskuil is vooral bekend van de reeks over Het bureau, wat misschien wel de meest uitgebreide reeks boeken is waarin er eigenlijk minimaal tot niets gebeurd. De buurman is hiervan een afgeleide, en ik moet zeggen, tot nu toe is het ook weer kneuterigheid ten top.
